2. son günlərdə tez-tez məmməd arazın bu şeirini xatırlayıram: bacım gülsümə məktub

necə yad görürəm doğma yerləri
ilk dəfə qarşıma çıxmadı anam
ilk dəfə anamsız açdım səhəri
ilk dəfə anamsız düşəcək axşam

demə ki, ay bacım, - anam əvəzi,
qardaş etibarın bəs hara getdi.
bir də bu yerlərə dönmək həvəsim
anamla birlikdə məzara getdi...

hörməti ayrıdır qardaş,bacının
fəqət ana nəfəsi üzümə dəymir
hanı o qocaman qoz ağacının
altındakı cəhrə gözümə dəymir
uşaqlar çıxarıb tağalağını
iyindən bir mismar düzəldib hələ
küncdə toz basmış yun darağını
yəqin,satıbsınız siz hörümçəklərə

əyib atamı da ömrün gərdişi
dünyanın qəribə işləri varmış
ömür yoldaşını itirən kişi
uşaqdan da betər yetim olarmış

çətindir, ay bacı, bunları görmək
gözlər bir baxışda oda düşərmiş
uşaqlıq itirmək, gənclik itirmək
ana itiriləndə yada düşərmiş

örüşdən qayıdıb quzular mələşir
ağ inək də axtarır səsini onun
yadıma bir sözün,bir misran düşür
çırağı ana imiş ata yurdunun
çırağı ana imiş ata yurdunun